شیوه رفتاری امامان(ع) با پدر و مادرشان چگونه بود؟
با
توجه به علم و عصمت امامان(ع)؛ مطمئناً رفتار آنان نسبت به پدر و مادر،
بهترین رفتارها بوده، و تحقیقاً رفتاری که موجب آزار والدین باشد از آنان
سر نمی‌زد.
برای توضیح بیشتر به نمونه‌هایی در بخش «سخنان و رفتار» آن بزرگواران اشاره می‌شود:
امام
صادق(ع) فرمود: «نیکویى و خوبى با پدر و مادر نتیجه حسن معرفت و شناسایى
پروردگار متعال است؛ زیرا عبادتى نیست که انسان را سریع‌تر به رضاى
پروردگار برساند، و بهتر باشد از نیکویى به والدین براى خدا، و حق پدر و
مادر از حقوق خدا سرچشمه می‌گیرد، به شرط آن‌که بر روش دین و روش اسلامى
رفتار کنند».[1]
امام باقر(ع) فرمود: «سه چیز است که خداوند به احدى
اجازه تخلّف از آنها را نداده است: 1. ادای امانت؛ چه صاحب امانت نیکوکار
باشد چه گناه‌کار، 2. وفای به عهد؛ خواه صاحب عهد درست‌کار باشد یا
زشت‌کار، 3. احترام و نیکى به پدر و مادر؛ خواه درست‌کار باشند یا
نادرست».[2]
در بخش رفتار و عمل؛ به روایتی از امام سجاد(ع) می‌پردازیم:
حضرتشان
از غذا خوردن با مادر خود امتناع داشت، سؤال کردند که شما با آن کوششى که
درباره صله رَحِم دارى و از همه مردم نسبت به خویشاوند مهربان‌ترى؛ چرا با
مادر خود غذا نمی‌خورى؟ فرمود: «من می‌ترسم لقمه‌اى را بردارم که چشم
مادرم به آن لقمه باشد».[3]
البته این روایت با توجه به تعلیل موجود در
آن، به معنای آن است که در یک ظرف با هم غذا نمی‌خوردند، نه این‌که اصلاً
در کنار هم و بر سر یک سفره غذا نخورند.
[1]. منسوب به جعفر بن محمد(ع)، مصباح الشریعة، ص 70، بیروت، اعلمی، چاپ اول، 1400ق.
[2]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج 2، ص 162، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دوم، 1362ش.
[3]. شیخ صدوق، خصال، ج 2، ص 518، قم، جامعه مدرسین، چاپ اول، 1362ش.
