شهادت امیرالمومنین ع

**************

 امام على (ع) محزون و دلسرد از یاران ناموافق به جمع سپاه مشغول شد،  ولى معاویه،  او و اطرافیان او را آرام نمى ‏گذاشت و دسته ‏هایى براى غارت و ارعاب مردم عراق به اطراف کوفه مى‏فرستاد. حملات این دسته‏ ها که در تاریخ بنام«الغارات»معروف شده است چنان مؤثر بود که روزى امام على (ع) از غایت دلتنگى فرمود: «إن هی إلا الکوفة أقبضها و أبسطها» (دیگر چیزى جز کوفه براى من باقى نمانده است که آن را مى‏گیرم و رها مى‏کنم،  یا مى‏نوردم و پهن مى‏کنم) . خوارج نیز که زخم خورده بودند به تبلیغات خود بر ضد حضرت در نهان ادامه مى‏دادند و این تبلیغات و کینه‏ جویى‏ها سرانجام به توطئه‏ اى منتهى شد که موجب شهادت آن حضرت گردید.

 بنا بر روایات موجود چند ماه پس از واقعه نهروان سه تن از بزرگان خوارج با هم قرار گذاشتند که امام على (ع) و معاویه و عبد اللّه بن عاص را یک شب بکشند. آنکه قتل امام على (ع) را به عهده گرفته بود عبد الرحمن بن ملجم مرادى بود. او به کوفه آمد و در آنجا زنى را به نام قطام از قبیله تیم الرباب که پدر و برادرش در واقعه نهروان کشته شده بودند ملاقات کرد. چون زنى زیبا بود ابن ملجم از او خواستگارى کرد و او مهر خود را یک بنده و یک کنیز و سه هزار درهم و کشتن امام على (ع) تعیین کرد. ابن ملجم که خود براى این کار آمده بود پذیرفت و دو تن دیگر به نام وردان و شبیب بن بجره با او همدست شدند و در شب نوزدهم رمضان سال 40 ه.ق هنگام نماز بر آن حضرت حمله کردند و ابن ملجم با شمشیر بر فرق ایشان زد. این شمشیر که آلوده به سم بود کار خود را کرد و آن حضرت پس از دو روز بر اثر زخم آن به شهادت رسید. شهادت ایشان روز بیست و یکم ماه رمضان بود. آن حضرت وصیت فرموده بود که قاتل او را بیش از یک ضربت نزنند و او را مثله نکنند و در مدتى که زنده است از همان غذایى که خودشان مى‏خورند،  به او بدهند. قبر آن حضرت را در ابتدا از ترس مخالفان مخفى داشتند و جز خواص ایشان از آن محل کسى آگاه نبود و این قبر همان است که در نجف در محلى به نام غرى است و اکنون زیارتگاه مسلمانان و مطاف شیعیان جهان است.

**************