قرآن و تبدیل ظلمتِ شبِ جهالت به روشنایی هدایت

**************

آیات_17و18_سوره_تکویر

وَ اللَّیْلِ إِذا عَسْعَسَ (17)
وَ الصُّبْحِ إِذا تَنَفَّسَ (18)

«عَسْعَسْ» : رقیق‎شدنِ تاریکی اول و یا آخر شب.
«تَنَفَّس» : گسترش و وسعت‎یافتن.

«عسعس» عبارت از رقیق‎شدن شب است. این پدیده در اول شب و آخر شب به‌وقوع می‎پیوندد؛ بنابراین گاهی مراد از آن را «ادبار و پشت‌کردن شب» و گاهی «اقبال و روی‎آوردن» دانسته‎اند. ظاهراً در اینجا به قرینه‌ی آیه‌ی «وَ الصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ» ادبار و پشت‎کردن مراد آیه است، خصوصاً این معنا که با غرض سوگند سازگارتر است؛ البته همه‌ی آنچه گفته شد، مبنی بر آن است که مقصود سوره چنین باشد: قرآن ظلمتِ شبِ جهالت را تبدیل به روشنایی می‌کند. کلمه «تنفس» در آیه، کنایه از گسترش روز و نمایان شدن تدریجی آن است.

**************