دوستى باید دو طرفه باشد!
**************
انسانى که به ما اظهار محبت کند و ما به او بى اعتنایى مى کنیم، در واقع خود را از دوستى و محبت و کمک هاى احتمالى او در مشکلات محروم ساخته ایم و به این ترتیب بهره کمى برده ایم.
انسان عاقل و هشیار کسى است که دست هاى افراد لایقى را که به عنوان دوستى به سوى او دراز مى شود بفشارد و روز به روز بر دوستان خود بیفزاید چرا که مشکلات زندگى به قدرى زیاد است که انسان به تنهایى از عهده حل آن ها برنمى آید
ولى اگر دوستان فراوانى داشته باشد آن ها مى توانند به حل مشکلات او کمک کنند و این جاست که در ضرب المثل گفته اند:
هزار دوست کم است و یک دشمن بسیار.
به عکس، هرگاه کسى به انسان بى اعتنا باشد و انسان به او اظهار تمایل کند خود را خوار و بى مقدار کرده است.
ضرب المثلى در فارسى هست که مى گویند: براى کسى بمیر که براى تو تب کند.
ولى آن کس که محبتى ندارد و دست دوستى دراز نمى کند و احساسى در او وجود ندارد، به سراغ او رفتن اشتباه و خطاست.
حضرت در این باره مى فرماید:
اظهار بى میلى به کسى که به تو علاقه مند است سبب کاستى بهره تو در دوستى او است
و اظهار میل به کسى که به تو بى اعتناست سبب خوارى تو خواهد شد.
زُهْدُکَ فِی رَاغِب فِیکَ نُقْصَانُ حَظٍّ، وَرَغْبَتُکَ فِی زَاهِد فِیکَ ذُلُّ نَفْس (حکمت 452)
**************
