تبعیت و اتباع نفس
**************
اى عزیز!
.
آدمى تا پاى حقیقت، بر نفسِ خود ننهاده است، تسلیم هیچ امرى نمى‌شود. نه ''کلام عظیمى''، نه ''سخنى که در قلب آدمى اثر گذارَد و اشک را بر گونه‌اش جارى و بغض را در گلویش فرا گیرد''، نه ''معجزه‌اى''، نه'' کشفىّ و کرامتى'' و نه ... و نه هیچ چیزى.
.
مگر آنان که با چشم خود دیدند که «ﭐقْتَرَبَتِ آلسّاعَةُ وَ ﭐنْشَقَّ ﭐلْقَمَرُ»(سوره قمر آیه 1) چه گفتند؟ چه کردند؟ آیا پذیرفتند؟ آیا اعتماد کردند؟ «وَ إِنْ یرَوْا کلَّ آیةٍ یُعْرِضُوا وَ یَقُولُوا سِحْرٌ مُسْتَمِرٌّ». آرى، انسانِ تابعِ هواى نفس، هر امر عظیم و خارق‌العاده‌اى را هم که ببیند، باز هم اعراض مى‌کند و آن را جادویى بیش نمى‌داند و مى‌گوید ''سِحْرٌ مُسْتَمِرٌّ'' و ''هَذَا سَاحِرٌ کذَّابٌ''. آیا نمى‌دانى این چیست که نمى‌گذارد تا بپذیرى؟ باز هم فکر مى‌کنى که عقل است؟ پس بیا و دنبال همان کلام را بنگر: «وَ کَذَّبُوا وَ ﭐتَّبَعُوا أَهْوَاءَهُمْ وَ کُلُّ أَمْرٍ مُسْتَقِرٌّ»! مى‌بینى که تکذیب و نپذیرفتن، عاملش اتّباع نفْس است: «وَ ﭐتَّبَعُوا أَهْوَاءَهُمْ». امّا مواظب باش ـ تو را به خدا ـ که این امر، در درونت مستقرّ نماند.
**************
