اهمیت تشکر از مخلوق
جمعه, ۲۰ مهر ۱۳۹۷، ۱۱:۳۹ ب.ظ
*************
(بیان استاد)
می‌گوییم خدا متولّی و صاحب هر نیکی و نکویی است!
قرار بود با این آگاهی، در اوجِ سختی‌ها به منبع نیکی‌ها امیدوار باشیم؛ اما چه شد؟!
چه شد که رذیلانه دیگران را موظّف می‌دانیم به ما خدمت کنند و دریغ از اندکی قدردانی و سپاس؟!
چرا خیال می‌کنیم واسطه‌های رسیدن نعمت‌های خدا به ما همه مکلّف و موظّف بوده‌اند؟!! این توهّم از کجا گریبان وجدانمان را فشرده است که ما داریم نان توکّلمان به خدا را می‌خوریم؟! چرا طوری عمل می‌کنیم که اگر پدر یا مادر یا دوست یا همشهری‌های ما نبودند باز هم ابر و باد و مه و خورشید و فلک، سهم ما را از فضلِ خدا به ما می‌رساندند و ...؟!!!
این همه تکبّر و فرعونیت و قدرناشناسی نسبت به همدیگر را بر مبنای اعتقاد به کدام خدای موهوم در شخصیت‌هامان تلنبار کرده‌ایم؟؟!!! ....
باز با تو که عزم انسانیت داری نجوایی دارم از سر شِکوه:
این درست که ریشهٔ هر خیری خداست اما سپاسگزاری از او فقط یک راه دارد. فقط و فقط یک راه. و آن قدرشناسی و تشکر از تمام واسطه‌هایی است که خدا برای رساندنِ نعمت به تو، در مسیر قرار داده. واضحتر بگویم؟ اگر از مخلوق، به نحو شایسته تشکّر نکنی ادّعای شکرِ خالقت کشک است ولو به زهد و عبادت شهرهٔ آفاق باشی!! به همین وضوح. خودت و اطرافت را با همین ملاک به ظاهر ساده بشناس.
کاش این تلنگر را جدّی می‌گرفتیم که برترین رزق ما، هدایت بود. کاش به هزل برگزار نمی‌کردیم این هشدار را که دانستن و فهمیدن و رهایی از تاریکی‌های سردرگمی و گیجی، مهمترین هدیهٔ الهی به آدمیزادِ عنودِ کنود بود!
چرا خلایق انگار با قدردانی و شکر منعم غریبه‌اند؟!
البته جهل و نمک‌نشناسیِ مردمان نسبت به یکدیگر، فضای مناسبی برای اقتدارِ جاهطلبان، و چریدنِ ناسپاسان در علفزار ذلّت فراهم می‌کند!! چپاول و چرا، گوارای طبع حقیر صاحبان این دو روزِ دنیا
*************
