آیات قرآن دربارۀ قیامت

**************

بِسْمِ اللَّـهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِیمِ الْقَارِعَةُ مَا الْقَارِعَةُ وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْقَارِعَةُ

آیات 1 تا 3 سوره قارعه

کوبنده، چیست کوبنده؟ و تو چه دانى که کوبنده چیست
 

*آیات قرآن دربارۀ قیامت بسیار تکان دهنده است و باید آنها را بدانیم و باور کنیم تا خدای ناکرده ما نیز داخل در اکثریت نباشیم. در آن روز همه با هم دشمنند، برای اینکه همه بدکارند. بدکار با بدکار دشمن است زیرا بدکاران فقط به فکر خودشان هستند، تنها قلیلی باهمند و هیچ دشمنی با هم ندارند، منتهی بسیار کم اند. مردم و همینهایی که الان با هم رفیق هستند در آن روز از همدیگر فرار می‌کنند. ... آنجا اکثر ما پشیمان می‌شویم که چرا نه اندیشیدیم تا وعده رحمان را در دل بفهمیم و نه به ندای مرسلون و ائمه و حکیمان و اولیاء گوش سپردیم تا بشنویم!؟ ...

آری...
منزل اول انسانیت یَقظِه است. و آن بیدار شدن از خواب غفلت و هشیار شدن از سُکر طبیعت است، و فهمیدن اینکه انسان‌ مسافر است و هر مسافر زاد و راحله مى خواهد.


تا زنده هستی درست و پاک باش و قلب سلیم داشته باش تا در برزخ و بعث راحت باشی. وقت مبعوث شدن اینطور نیست که همه آرام بگیرند و بنشینند، بلکه همه شروع به فرار می‌کنند و این خیلی هولناک است که همه می‌دانند عذاب و حساب و کتاب در

کار است و می‌گردند تا مفرّی پیدا کنند، منتهی «لایمکن الفرار من حکومتک».*
 

*****

کاش از عمق وجودمان مى‏ فهمیدیم و هضم مى‏ کردیم آنچه را با چشمِ سَر دیده و با گوشمان نیز شنیده ‏ایم؛ دریغ که دیدن را فقط و فقط همان دیدۀ چشم مى‏ دانیم و عبرت‏ هاى منقوله را از این گوش مى‏ شنویم و از آن گوش بیرون کرده و به گوشه‏ اى مى‏ افکنیم!
اگر دل‏ هامان بصیر و بینا بود، از دیده‏ ها و شنیده‌ ها درس و پند مى‏ گرفتیم و این زندگىِ تلخ و بى‏ معنا را شیرین و معنوى مى ‏نمودیم.
مرگ‏ ها را مى‏ بینیم و عبرت نمى‏ گیریم!؟ پادشاهان و ثروتمندان و قدرتمداران را دیده‏ایم و شنیده‏ایم که آمدند و رفتند و ثروت و قدرت و سلطنت را پشتِ سر نهادند و..... و دست آخر نیز اگر چیزى از آنان  باقى ماند، نامها و قصّه‌ ها  و گاهى نیز کاخها و خشتها و آثارى بوده و هست که از بهر عبرت و اعتبار دیگران، بقائى یافت و.....؛ امّا وا أَسَفى که درس‏ آموز و پندگیرنده بسى اندک است.

مى‏ گویند جسد مومیایى شدۀ فرعون زمان حضرت موسی(ع) هنوز هم باقى و در موزه است. شاید یکى از معجزات قرآن کریم، اشاره به همین مطلب باشد که در آیۀ نود و دو سورۀ مبارکۀ یونس، در نیمۀ اوّلِ آیه، بیان مى‏ فرماید: «فَالْیَوْمَ نُنَجّیکَ بِبَدَنِکَ لِتَکُونَ لِمَنْ خَلْفَکَ ءایَةً» : (اى فرعون، امروز جسم مُردۀ تو را نجات مى‏ دهیم تا براى دیگرانِ بعد از تو آیه و نشانه و پند و عبرتى باشد ـ چه انسان‏ هاى زمان فرعون که جسد بى‏ جان او را بیرون از آب دیدند، و چه آدمیان و نسل‏ هاى بعد که هیکل بى‏ ارزش و بى‏ روحِ  این پادشاه ظالم و ثروتمند طاغى و قدرتمدار فاسد را مى ‏بینند ـ ). عجیب و جالب است که خداوند حکیم، در نیمۀ دوّم همان آیه (آیۀ نود و دو سورۀ یونس)  با لسانى حَزین و اندوهبار مى‏ فرماید: «بسیارى از مردم   از آیاتِ ما   غافلند (وَ إِنَّ کَثیرا مِنَ النّاسِ عَنْ ءایاتِنا لَغافِلُون)».

راستى، چرا ما از تاریخ و حتّى از مشهودات خودمان درس نمى‏ گیریم؟!

گیرم که مالِ دنیا را اندوختیم و بر خرِ مُرادِ دنیا سوار شدیم و تاختیم و خوردیم و نوشیدیم و دوشیدیم و راندیم؛ آیا قرار است جاودان بمانیم؟! آیا این زندگىِ محدود، ارزش اینقدر تاختن و باختن را دارد؟!
بد نیست بارى دگر، آنچه که براى خویشتنم هر روزه مُرور مى‏ کنم و بعضاً نیز به دیگرانى متذکّر شده‏ ام، مُرورى با جان و دل نماییم: «هر یک از ما، سنِّ خودش را همین الآن در نظر بیاوَرَد. چقدر است؟ حال به این سؤال در درونِ خودت جواب بده: آیا این مقدار عُمرى که کرده ‏اى، خیلى زود و مثلِ یک چشم به هم زدن نگذشته است؟ گمان مى‏ کنم پاسخِ شما نیز مثل جواب همۀ افراد باشد: آرى، خیلى زود گذشت؛ مثل یک چشم به هم زدن.  اکنون خوب توجّه کُن: آیا به همین اندازه که تاکنون عُمر کرده ‏اى، بعد از این زنده خواهى بود؟ اگر فرضاً به همین اندازه نیز عُمْر کنى، چرا فکر مى‏ کنى که خیلى طولانى و دراز است؟! چرا گذشته را مثل یک چشم به هم زدن مى‏ دانیم، امّا آینده را خیلى طولانى و دور و دراز مى‏ بینیم؟! چرا توجّه نداریم که روزها و سالهاى آینده نیز مثل گذشته است و با همان سرعت سپرى خواهد شد؟! آیا این درس و خاطره و خُطورِ ذهن، نباید موجب پند و عبرتمان باشد؟!»

آرى، اگر دل به روزىِ حلال داشته و از قلّتش منالیده و بر کثرتش نبالیم، زاهدى سعید خواهیم بود ـ و الّا در قلّت رزق، یَؤُوسى فاسد، و در کثرت روزى، شَقِیّى مُفسِد مى ‏باشیم ـ .

**************